Aleksander Wolszczan urodził się w 1946 roku w Szczecinku. W 1969 roku ukończył studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu

Po skończeniu studiów rozpoczął prace badawcze na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Radioastronomia stała się jego poważniejszym zainteresowaniem w roku 1973, podczas naukowego pobytu w Bonn (Niemcy), gdzie miał styczność z największym w Europie radioteleskopem. W 1975 roku uzyskał stopień doktora za pracę dotyczącą struktur scyntylacyjnych w widmach pulsarów.

W roku 1982 Wolszczan wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Początkowo pracował na uniwersytecie w Cornell, później w Princeton i jako profesor na uczelni w Filadelfii. Należał do grupy badaczy pracujących na największym na świecie radioteleskopie w miejscowości Arecibo w Portoryko.

Właśnie w Arecibo Wolszczan odkrył pulsara(*) PSR B1257+12, który posiadał własny system planetarny. Tygodnik "Nature" poinformował 9 stycznia 1992 roku o odnalezieniu pierwszych we wszechświecie planet nie należących do Układu Słonecznego. Jednak nie wszyscy byli zgodni z jego interpretacją.

Wolszczan rozwiał ostatecznie wątpliwości 22 marca 1994 roku, publikując nowe dane na temat odkrytego przez niego układu planet. Ponad cztery lata później Wolszczan trafił na listę dwudziestu pięciu odkrywców wszech czasów, opublikowaną przez pismo "Astronomy" - jednego z najpoważniejszych miesięczników o tematyce astronomiczej na świecie. Jego odkrycie zostało porównane z odkryciem planet Uran, Neptun i Pluton, obcych galaktyk lub kwazarów.

Lipiec 1999 roku przyniósł Wolszczanowi uznanie jego pracy przez "Nature". Jego odkrycie uznane zostało (obok prac Einsteina i Roentgena) za jedną z szesnastu najbardziej fundamentalnych dla nauki spośród dotychczas opublikowanych przez ten tygodnik.

Wolszczan został mianowany TORUNIANINEM dwudziestego wieku.